جبران می کنند...

بعد از نماز صبح، خانه را مرتب کردم.

لحظه ای آمدم کنارتان دراز بکشم، سرتان چسبیده بود به همدیگه و پاهای تان این طرف و آن طرف در حرکت.

مستِ خواب بودید.

کنار تو دراز کشیدم زینب.

دستان محمدسجاد هم در دستم.

انگشتانت دارند بزرگ می شوند و هر روز قوی تر پسرم.

می بی نم که خیلی خوب حرف می زنی و گاهی ریتمیک کلماتت را بیان می کنی و قوای تفکرت در حال شکفتن است.

چقدر خوب بود که بوسیدمت و نوازشت کردم.

هر دوی تان را.

مدام از خدا خواستم، کم کاری ها و اشتباهاتم را که یا ناشی از جهل است یا ناتوانی به حق اسم جبار خود، جبران کند.

یا جابر...