باباي قهرمانم ...

سلام به همگي 102

ديشب در کمال ناباوري، محمدسجاد گرسنه بود و هر چي از غذاش مي خورد سير نمي شد.

حتي خوابش هم که مي رفت بعد از يک ربع بيدار مي شد و ابراز گرسنگي مي کرد.

يک بسته نان1 داشتيم رفتم که براش شير خشک درست کنم تا کمتر گريه کنه و راحت تر بخوابه.

ديدم که از باز شدنش يک ماه مي گذره و نمي شه ازش استفاده کرد.

مستاصل بودم نمي دونستم چي کار کنم!

اين پا اون پا کردم و شيشه شيرش رو جوشوندم و آب جوش هم آماده کردم.

نمي دونستم که همون شيرخشک رو بدم يا ندم. دچار دلهره مادرانه شده بودم.

بابا و محمدسجاد اومدن توو آشپزخونه، مدام ناله مي کرد. همون جوري بهم آويزون شده بود.

ساعت حدوداي 2 و 3 بود.

باباش لباس پوشيد و رفت تا يک نان1 ديگه بخره.

خريد و اومد.

حالا همه چيز اماده بود تا محمدسجاد راحت سير بشه و بخوابه.

ما هم يک شيشه براش شير  خشک آماده کرديم و گذاشتمش تا خنک بشه.

همين که همه ي اين تقلي ها را کرديم.

محمدسجاد در حالت آويزون بودنِ به من، خوابش برد.

گفتيم شيشه رو ميذاريم بالا سرمون و هر وقت که بيدار شد مي ديم بهش مي خوره.

اما محمدسجاد اصلا بيدار نشد تا خود صبح!!!!

باباش صبح مي گفت: اوني که من براش خريدم رو نخورد ديگه؟!

خب نخوردش ديگه!

اين بود نمونه اي از فداکاري هاي باباي مهربون و قهرمون خونه ي ما