قهرمان شکست ناپذير...

سویی شرتش را بر می دارد به بهانه ی اینکه بپوشد و برود در ساختمان گشتی بزند و به همسایه ها سری. در حال خواباندن خواهرش هستم. در را پشت سرش می بندم. خانه آرام می گیرد. زینب می خوابد. بعد از دقایقی نسبتا طولانی، کسی در می زند: :سلام مامان، من برگشتم.  زیمب کجاس؟ -خوابیده. :گریه کرد من رفتم؟  -نه مامان جون، خوابید شما که رفتی. :نه حتما خسته بوده گریه نکرده. و الا ناراحت میشه من میرم!!!! می آید توو. می رود بالای سر زینب و دست در دست می آیند بیرون! دیگر خانه ساکت نیست. ...

بخاطر خاله اسما اومدیم به روز کینم اینجا رو.... قربتاً الی الله ...

زینب خوراکی محمدسجاد را برداشته و دارد میخورد! مربا از هر ترفندی برای بازپس گیری اش بهره میگیرد: با لوله کاغذ میزند هول میدهد لگد پراکنی می کند دستِ آخر که موفق نمیشود می رود رو به عسل: من که انقد دوست دارمممم

روزهایی که بیشتر به محمدسجاد می گویم زینب را نزند باید شاهد خشن ترین رفتارها از او باشم. روزهایی که می زنند هم را و هیچ نمی گویم زودتر روابطشان مسالمت آمیز می شود. مادر ها کی می خواهند دست بردارند از دخالت هایشان در زندگی بچه هایشان؟! ...

جدیدا از پله های مدرسه با دست میاد  پایین! میتونید تصور کنید؟ حرف دیگه ای برای گفتن ندارم.  

همه ی چراغ ها را روشن می کند. با ذوق زیاد. می گوید: خونه مون هیات است باید چراغ ها روشن بماند. و روشنی منزلمان هر روز از هیاتی ست که برپایی اش به دستان مربای بیت مان است.

نه گفتن های جدید: نخیرم! نــــــــــــــــــــــــــی یَه!   2 ماه دیگر 3 سالش می شود!!!!