بدون عنوان

یک سفر درون شهری یک ساعتی با اتوبوس داشتیم.

من و مربا و عسل ، سه تایی.

هر چقدر هم آقای پدر گفتند سخت است و اذیت میشید و ... گوش هر ۳ تایمان بدهکار نبود.

یکی دوبار با محمدسجاد سوار شده بودم اما خیلی کوچک بود.

ایندفعه اما فرق داشت.

با هدایتگری او رفتیم و از در جلو سوار اتوبوس شدیم.

رفت و یک جایی پیدا کرد روبرپی من  وراحت  نشست.

با هر بار باز شدن در اتوبوس، ذوقی کودکانه فضا را پر میکرد و توضیحاتش در مورد حرکت کردن و نکردن ماشین، چاشنی آن بود.

دو بار جایمان را عوض کردیم، درآخر هم ته اتوبوس ساکن شدیم و نشستنی در کار نبود و مدام شعر می خواند و از سر و کول میله ها بالا میرفت.

در کل خاطره ی به یادماندنی خوبی بود.

هر لحظه به فکر این بودم که اگر زینب بدقلقیدکرد پیاده میشوم و ماشین میگیرم اما انقدر با دیگران ارتباط گرفته بود و از بغل من با بقیه اَدَبَدَ میکرد.

به هر زوری‌ بود رسیدیم و لذت همراه با سختی ای رو به تصویر کشیدیم.